VIDEO 1
archive

The installation consists of 800 transparent, pearl-colored latex balloons forming two corridors (each around 2.40 m long) leading to a central circular space. The balloons are reminiscent of living cells, futuristic buildings, laboratories, children's rooms at Halloween… The installation generates mixed feelings of curiosity, attraction and repulsion at one and the same time. The shining metallic surface is threatening and the fragility of the thin balloon disturbing. When the visitor moves through the narrow corridor, from time to time he accidentally touches the balloon wall, triggering mumbling noises and an occasional weak light shining from inside.

When he reaches the central space, his movements effect changes in the audio and video environment. The closer he approaches the opposite wall, the more it is populated by blurry images and creatures. A few steps further on and he can clearly recognize the creatures – television newsreaders interspersed with images of robots and blurry androids. When the visitor is in the middle of the space all the images and faces are clear and bright (as much as they can be on such a surface) but the sounds become loud and irregular, creating noises that are difficult to bear. If the spectator moves close to the wall, the cacophony of voices decreases, creating a place for one or two images. They stay visible; it is possible to understand what they are talking about and recognize what they are. This piece uses images from news bulletins broadcast by various international television stations.

Vreemde ruimte / Alien space

Although all her works differ in appearance, for Alexandra Dementieva the main topic remains people, their psychological interactions – between themselves and the world around, including art works - and their perception of the world.

‘Alien space’ is presented as a miniature of the human universe: it is amazing, cruel, childish, stupid, beautiful and fragile at the same time. It acts as an independent organism with all of its possible merits and demerits. Like the complete universe it reacts to all outside stimuli as well as internal changes induced by visitors. Every movement triggers either sound or image and [irreversibly] changes its composition.
The installation consists of 800 latex pearl and transparent balloons forming two corridors, about three meters long each, leading to a central circular space. Images of various international television personalities continually mutating into extraterrestrials and robots are projected onto the balloons. When a visitor moves through the narrow corridors he inevitably accidentally touches the balloon wall, evoking mumbling sounds and an occasional weak light shining from inside a balloon. When a visitor reaches the central space, his movements cause changes in the audio and video environment. The sound environment is based on recordings in 67 languages from television and radio programs that mix in a Babylonian cacophony. Throughout his stay in the installation the visitor is immersed in a constant flux of clear and blurred images and sounds that affect him both physically and emotionally, with a worrying reality filled with accidents, potential destruction, dramas but also love stories.
The seemingly normal becomes alien – harmless balloons become living cells, the entire installation transforms into a futuristic building or perhaps a laboratory with shiny metallic surfaces. The very fragility of the balloons thin skin becomes subconsciously disturbing, simultaneously arousing feelings of curiosity, attraction and disgust.

Using balloons as a building element provides Dementieva with and important extra layer of meaning. Their egg-like shapes obviously allude to the birth of new life while being simultaneously symbolic of the grave and life renewed by breaking out of it. The latex material is slowly leaking air and its life expectancy is limited to just a few precious weeks. As demonstrated in a documentary video the installation can be quickly deinstalled by simply puncturing [popping] balloons, thus demonstrating the fickleness of life.
In this context it is interesting to point to Peter Sloterdijk’s wonderful trilogy “Spheres” (Sphären) in which he relates all human existence to the all empowering forms of the sphere and the circle that are an inevitable constant in the way life is structured and how we subconsciously structure it ourselves. The sphere is in fact an unavoidable reference point that both soothes and suffocates just because we can’t escape from it. The only solution seems to be to play with this given and find its nevertheless endless possibilities.
Dementieva links her choice of images for the installation to contemporary metaphysics, to our search for new “gods”, or something beyond ... The news anchors thus become messengers from another world, an indefinable “artificial intelligence”. The media world represents for Dementieva a sort of pantheon of the gods; with their everyday appearance in our life they are just as repeatedly present as the gods and their presentations are nearly identical in countries all around the world. However atheistic we would like to be, we are still in constant need of creating our own gods and somehow yearn for their attractive yet threatening presence.

Edith Doove

Alhoewel haar werken verschillende verschijningsvormen kunnen aannemen, blijft het centrale thema van Alexandra Dementieva bestaan uit mensen, hun psychologische interacties – tussen henzelf en de omringende wereld, inclusief kunstwerken – en hun perceptie van de wereld.

'Alien space' wordt gepresenteerd als een miniatuurversie van het menselijke universum: het is tegelijkertijd verbazingwekkend, wreed, dom, mooi en fragiel. Het reageert als een onafhankelijk organisme met alle mogelijke voor- en nadelen. Zoals het complete universum reageert het zowel op alle externe stimuli als op interne veranderingen veroorzaakt door bezoekers. Elke beweging roept een beeld of geluid op en verandert [onomkeerbaar] de compositie van dit universum.
De installatie bestaat uit 800 latex parelkleurige en transparante ballonnen die twee gangen vormen van elk ongeveer drie meter lang, die naar een centrale cirkelvormige ruimte leiden. Beelden van verschillende internationale televisiepersoonlijkheden muteren voortdurend in buitenaardse wezens en robots die op de ballonen geprojecteerd worden. Wanneer een bezoeker door de nauwe gang beweegt, raakt hij onvermijdelijk de ballonnenwand en roept hij hiermee mompelende stemmen op en af en toe een zwak lichtschijnsel vanuit de ballonnen. Wanneer hij de centrale ruimte bereikt, veroorzaken zijn bewegingen veranderingen in de geluids- en video-omgeving. De geluidsomgeving is gebaseerd op opnames van televisie- en radioprogramma’s in 67 talen die in een Babylonische spraakverwarring gemengd worden. Tijdens zijn verblijf in de installatie wordt de bezoeker ondergedompeld in een voortdurende flux van heldere en onscherpe beelden en geluiden die hem zowel fysiek als emotioneel raken. Hij wordt geconfronteerd met een zorgenbarende realiteit gevuld met ongelukken, potentiële destructie, drama’s maar ook liefdesverhalen.
Het schijnbaar normale wordt vreemd – onschuldige ballonnen worden levende cellen, de volledige installatie verandert in een futuristisch gebouw of misschien een laboratorium met glanzende metalen oppervlaktes. De fragiliteit van de huid van de ballonnen werkt onbewust verontrustend en wekt tegelijkertijd gevoelens van nieuwsgierigheid, aantrekkingskracht en walging op.

Het gebruik van ballonnen als bouwmateriaal geeft Dementieva een belangrijke extra betekenislaag. Hun eivorm verwijst uiteraard naar de geboorte van nieuw leven, maar is ook een symbool voor het graf en het hernieuwde leven. Het latex materiaal laat langzaam lucht door waardoor de levensduur van de installatie slechts enkele kostbare weken is. Zoals te zien is in een documentaire video kan de installatie snel afgebroken worden door de ballonnen eenvoudig kapot te prikken, waarmee de grilligheid van het leven aangetoond wordt.

In deze context is het ook interessant om te verwijzen naar Peter Sloterdijk’s indrukwekkende trilogie “Sphären” waarin hij het menselijke bestaan overtuigend in verband brengt met de krachtige vormen van de bol en de cirkel. Die zijn een onvermijdelijke constante in de manier waarop het leven gestructureerd is en hoe we het onbewust ook zelf structureren. De bolvorm is in feite een onvermijdelijk referentiepunt dat zowel geruststelt als verstikt, omdat we er eenvoudig niet aan kunnen ontsnappen. De enige oplossing lijkt te zijn om met dit gegeven te spelen en er de eindeloze mogelijkheden van te ontdekken.

Dementieva verbindt haar keuze van beelden voor de installatie met de hedendaagse metafysica, met onze zoektocht naar nieuwe “goden”, of iets achterliggends… De nieuwsankers worden zo boodschappers uit een andere wereld, een ondefinieerbare “artificiële intelligentie”. De mediawereld vertegenwoordigt voor Dementieva een soort pantheon van de goden – met hun alledaagse aanwezigheid in ons leven zijn ze even veelvuldig aanwezig als de goden en hun representaties zijn overal in de wereld vrijwel identiek. Hoe atheïstisch we ook zouden willen zijn, we voelen een voortdurende noodzaak om onze eigen universele goden te creëren en verlangen op de een of andere manier naar hun aantrekkelijke, maar ook dreigende aanwezigheid.

Edith Doove

equipment:

01. 1 x computer MAC (2 output for monitor/projector),one monitor and keyboard
a. Processor: -- Intel Core2-duo 2.4Ghz or 2.93Ghz; b. RAM -- 2Gb.; c. Hard-Drive -- not less than 100Gb.; d. Video-Card -- ATI or NVidia; e. OS; Sound Card/Interface; h. 3 firewire entrance
02. 2 x video projector not less x 3000 lum
03. 1 x B/W survey camera
04. RCA Male to Male cable 10-15 m
05. 1 x image grabber (analogue to digital)
06. 1 x M-Audio 410
07. 8 x small speakers
08. 1 x Matrox triple
09. 700 ballons
10. 1 x construction
11. 12 x sound objets
12. 2 x VGA cables (male to male) 20 m each
13. 2 x IR lamps
14. 1 x magic hand
15. M-Audio 410 FireWire x 1

VIDEO 2
VIDEO 3